Οταν θέλουμε μπορουμε               

Πρίν λίγες μέρες στο σχολείο φτιάξαμε βάφλες και κέϊκ .Ο καθένας έφερε τα υλικά για τον εαυτότου.  Μόλις φτιάξαμε την ζύμη για τις βάφλες η κυρία μας ,μας είπε πως τα υλικά που είχαμε φέρει έφταναν και για ένα κέϊκ. Μόλις το ακούσαμε πετάξαμε όλοι από την χαρά μας και αρχίσαμε να φωνάζουμε. Βέβαια η κυρία μας,μας είπε να σταματήσουμε αλλιώς θα πηγέναμε πίσω στην τάξη για μάθημα. Όλοι τότε σταματήσαμε και καθίσαμε στις καρέκλες μας. Συνεχίσαμε και βάλαμε τις βαφλιέρες μας στην μπριζα. Μετά από 3 λεπτά έβγαλε φωτιά και τόσο καπνό που δεν 2μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Καθάρισε ευτυχώς και μπορέσαμε να συνεχίσουμε  τις βάφλες . Καθώς ψήναμε τις βάφλες φτιάχναμε το κέϊκ. Επίσης πήραμε τηλέφωνο την μαμά μου για να μας φέρει μία φόρμα και ένα μπέικον επειδή δεν είχαμε. Μας το έφερε και συνεχισαμε το μείγμα μας για να το πάρει να το ψήσει και να μας το φέρει.
Μόλις έφυγε η μαμά μου ήταν έτοιμες οι βάφλες. Τις μετρήσαμε και ήταν 18 βάφλες περισσευε μόνο μία και την πήρε η κυρία. Στην τελευταία ώρα η μαμά μου έφερε το κέϊκ και  ένα σακουλάκι ζάχαρη άχνη. Προσθέσαμε την άχνη και το φάγαμε. Ειλικρινά δεν πιστεύαμε ότι θα τα καταφέρουμε.

                  ΛΆΖΑΡΟΣ ΕΦΡΑΊΜ-ΧΑΣΙΛΙΔΗΣ